Ik ben Erlinde en ik heb ontdekt dat voor sommige verliezen geen zakdoek groot genoeg is om getroost te worden. Wat je dierbaar is moeten afgeven, is moeilijk: een job die me als gegoten paste, mijn beide ouders, de goede band met sommige familieleden na ons verlies. En dan ga je snotteren, zakdoeken vol. Want dat doe je, lees je overal. Rouwen. Huilen. Loslaten. En dan gaat alles beter. Maar zo voelde dat niet. Gezien mijn hang naar creativiteit ontwierp ik stap voor stap een eigen systeem om verliezen te verwerken. Ik ging aan de slag met “moeke en vake”! Vanuit de nalatenschap van mijn ouders kon ik jaarlijks een grote reis maken en zo ontstond het idee om hen mee te nemen.
De eerste reis werd Nepal. In de voorbereiding van die reis bedacht ik dat het zinvol kon zijn om die samen met mijn ouders te maken, tenslotte hadden zij het ook betaald… Ik vond een mooie foto, drukte die af op A4-formaat en kleefde die op een stuk pluimkarton. Op deze manier kon ik hen in mijn rugzakje steken en meedragen. Het idee om samen naar Nepal te gaan gaf mij toen al een warm gevoel. Tijdens de voorbereiding van de reis voorzag ik allerlei attributen voor ludieke, ernstige, spirituele en andere momenten. Ik nam de tijd om stil te staan bij wat zij allemaal nodig hadden tijdens hun reis. Zonnebrillen, handtassen, rugzak, sjaals, paraplu’s, een regenponcho maakte ik op een regenachtige dag à la minute. Achteraf bekeken begon op dit moment het helingproces al. Gewoon door er mee bezig te zijn. Eenmaal in Nepal keken mijn medereizigers eerst raar op, maar mijn bezigheid bracht hen ook vreugde. Ze maakten mij attent op een mooie achtergrond voor ‘ons’ moeke en vake. Gaandeweg beleefden we het ook een stukje samen. Met een massa foto’s kwam ik terug thuis én maakte ik een nieuw fotoboek. Ik voelde me volledig geheeld.
Een paar maanden later vertrok ik naar Ladakh en natuurlijk nam ik mijn ouders maar wat graag mee. Mijn creativiteit ging verder dan een paar attributen. Tijdens de voorbereiding spendeerde ik meer tijd aan moeke en vake hun valiesjes dan aan het mijne. Ik maakte kostuums geïnspireerd op Indië/Ladakh. Ik keek eens in mijn eigen kleerkast en verknipte algauw alles wat ik niet meer droeg. Gevolg: 5 prachtige ensembles voor alle gelegenheden. Eenmaal in Ladakh veroverden moeke en vake weer vele harten, wat voor mij geen verrassing was. Een ontmoeting met de Dalai Lama, de prins in de koninklijke tuin, de vele kindjes waaronder het nomaden kindje op 5000m hoogte, de monniken… Allemaal memorabele momenten.
Logeren deden we in charmante hotels, of in een tentenkamp midden in de prachtige natuur tijdens de trektocht. Zelfs The Imperial Hotel in Delhi brachten we een bezoek, een hoogtepunt tijdens onze reis. Samen ontdekten we de gangen van het fotogeniek hotel met prachtige foto’s als gevolg. Het voelde zo goed hen mee te nemen op reis.
Intussen nam ik hen nog mee naar het Middelheim in Antwerpen, op een herfst– en een winterwandeling in het Arboretum te Kalmthout en ik plan nog verschillende uitstappen en reizen want “Rouwen mag, je leven lang. Omarm je verlies en maak er nieuwe helende herinneringen mee.“